قیصر امین پور - نامی از هزار نام

ای شما!

ای تمام عاشقانِ هر کجا!

از شما سئوال می­کنم:

نام یک نفر غریبه را

در شمار نام­هایتان اضافه می­کنید؟

یک نفر که تاکنون

ردپای خویش را

لحن مبهم صدای خویش را

شاعر سروده­های خویش را نمی­شناخت

گرچه بارها و بارها

نام این هزار نام را

از زبان این و آن شنیده بود

یک نفر که تا همین دو روز پیش

منکر نیاز گنگ سنگ بود

گریه­ی گیاه را نمی­سرود

آه را نمی­سرود

شعر شانه­های بی­پناه را

حرمت نگاه بی­گناه را

و سکوت یک سلام

در میان راه را نمی­سرود

نیمه­های شب

نبض ماه را نمی­گرفت

روزهای چهارشنبه ساعت چهار

بارها شماره­های اشتباه را نمی­گرفت

ای شما!

ای تمام نام­های هر کجا!

زیر سایبان دست­های خویش

جای کوچکی به این غریب بی­پناه می­دهید؟

این دل نجیب را

این لجوج دیر باور عجیب را

در میان خویش

راه می­دهید؟