مهدی اخوان ثالث - زمستان

 

سلامت را نمی­خواهند پاسخ گفت،

سرها در گریبان است

کسی سربرنیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.

نگه جز پیش پا را دید، نتواند.،

که ره تاریک و لغزان است.

سلامت را نمی­خواهند پاسخ گفت،

سرها در گریبان است

کسی سربرنیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.

نگه جز پیش پا را دید، نتواند.،

که ره تاریک و لغزان است.

و گر دست محبت سوی کس یازی،

به اکراه آورد دست از بغل بیرون؛

که سرما سخت سوزان است.

نفس کز گرم­گاه سینه می­آید بیرون، ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین­ست، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیرِ پیرهن چرکین!

هوا بس ناجوانمردانه سرد است.... آی....

دمت گرم و سرت خوش باد!

سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای!

منم من، میهمان هر شبت، لولی­وش مغموم

منم من، سنگ تیپا خورده­ی رنجور

منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ناجور.

نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در، بگشای

دل تنگم.

حریفا! میزبانا!

میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می­لرزد.

تگرگی نیست، مرگی نیست.

صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است.

من امشب آمدستم وام بگزارم.

حسابت را کنار جام بگذارم.

چه می­گویی که بی­گه شد، سحر شد، بامداد آمد؟

فریبت می­دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست.

حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده

به تابوتِ ستبر ظلمت نُه توی مرگ اندود، پنهان است.

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب یا روز یکسان است.

سلامت را نمی­خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دست­ها پنهان

نفس­ها ابر، دل­ها خسته و غمگین

درختان اسکلت ­های بلورآجین،

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه،

غبارآلوده مهر و ماه،

زمستان است.