محمد علی بهمنی

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامده ماه

از خانه بیرون می زنم اما آجا امشب 

شاید تو می خواهی مرا در آوچه ها امشب

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

 می جویم اما نسیتی در هیچ جا امشب

می دانم اری نیستی اما نمی دانم

 بیهوده می گردم بدنبالت ‚ چرا امشب ؟

هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما 

نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ... سایه ای دیدم شبیهت نیست اما حیف 

ایکاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز 

حتی ز برگی هم نمی آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه  

بشکن قرق را ماه من بیرون بیا امشب

گشتم تمام آوچه ها را ‚ یک نفس هم نیست

 شاید آه بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی آرم ‚ تو آه می دانی از دیشب

 باید چه رنجی برده باشم ‚ بی تو ‚ تا امشب  

 ای ماجرای شعر و شبهای جنون من

آخر چگونه سرآنم بی ماجرا امشب 

این سیب آه ناچیده به دامان تو افتاد

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد

تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد

ویرانه نشینم من و بیت غزلم را

هرگز نفروشم به دو صد خانه ی آباد

من حسرت پرواز ندارم به دل آری

در من قفسی هست آه می خواهدم آزاد

ای بال تخیل ببر آنجا غزلم را

آش مردم آزاده بگویند مریزاد

من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد

آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد ؟

می خواهم از این پس همه از عشق بگویم

یک عمر عبث داد زدم بر سر بیداد

مگذار آه دندانزده ی غم شود ای دوست

این سیب آه ناچیده به دامان تو افتاد