کوچه سارِ شب - هوشنگ ابتهاج

در این سرای بی کسی              کسی به در نمی­زند 

به دشت پر ملال ما                 

پرنده پر نمی­زند 

یکی ز شب گرفتگان               چراغ بر نمی کند  

کسی به کوچه سار شب            

درِ سحر نمی­زند 

نشسته ام در انتظار                 

 این غبار بی سوار  

دریغ کز شبی چنین                سپیده سر نمی­زند 

گذرگهی است پر ستم             

 که اندر او به غیر غم  

یکی صلای آشنا                          

به رهگذر نمی­زند 

چه چشم پاسخ است                

از این دریچه­های بسته­ات  

برو که هیچکس ندا                به گوش کر نمی­زند  

نه سایه دارم و نه بر،                

بیفکنندم و سزاست  

اگر نه بر درختِ تر                 

کسی تبر نمی­زند