حسین منزوی

زنی که غم سبدهای بهانه می­برد پیشش   

که پنهانی برایش پر کند از گریه و شیون 

زنی با شعرهای همچنان از عشق ناگفته  

زنی عاشق ولی با ده زبان خاموش چون سوسن

زنی کز عشق می­میرد ولی با حجب می­گوید

نشان از عشق در من نیست می­بینید اینک من!

من را به غیر عشق به نامی صدا مکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزل­های من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فقنه و بلوا به پا مکن

من در کنار توست اگر چشم واکنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده­ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبایی­ات شود

تنها به وصف آینه­ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه­های بدش اعتنا نکن